مثل کسانی که فکر و خيالشان غرق در دنيا هستند، مثل کرم ابريشم است؛ هرچه بيشتر پيله دورش می ريسد، اسيرتر می شود.

هر کس چشم خویش را آزاد بگذارد همیشه اعصابش ناراحت خواهد بود و به آه و حسرت دائم گرفتار خواهد شد.

مَن لَم یعطِ نَفسَهُ شَهوَتَها أَصابَ رُشدُهُ
کسی که به نفس خود، خواسته نفس را عطا نکند به رشد خود رسیده است.
(جهاد النفس،ح 213)

لاتَقْسِروا أولادَكُم عَلى آدابِكُم فَإنَّهُم مَخلوقُون َ لِزَمانٍ غَيرِ زَمانِكُم ؛
شرح نهج البلاغه ، ابن ابى الحديد ، ج 20 ، ص267 .
آداب ورسوم خويش را به فرزندانتان تحميل نكنيد ؛ زيرا آنان در روزگارى ، غير از روزگار شما مى زيند .

ﺯﻳﺮﻙ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﺵ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ.

از شقاوت و بدبختی است که انسان دنیای خود را با (خرج کردن) دینش حفظ کند.

فاصله ی بسیاری است میان دو عمل: عملی که لذتش می رود ولی پیامدهای آن باقی می ماند، و عملی که رنج و زحمتش می رود اما اجر و پاداش آن ماندگار است.

دوست هرگز دوست واقعی نخواهد بود، مگر آن که برادر خود را در سه حالت حفظ کند: در دوران تنگدستی و گرفتاری، در زمان نبودنش و پس از وفاتش.

چگونه در «دنیا» پارسایی پیشه کند، کسی که ارزش «آخرت» را نمی شناسد؟

عاجزترین مردم کسی است که از انتخاب دوست و یافتن برادر ناتوان باشد، و ناتوان تر از او کسی است که دوستان خود را نتواند نگه دارد.